Στη Γάζα σκοτώνουν παιδιά. Δεν είναι είδηση, δεν είναι τίτλος, δεν είναι κομμάτι της «δουλειάς». Εί

Στη Γάζα σκοτώνουν παιδιά. Δεν είναι είδηση, δεν είναι τίτλος, δεν είναι κομμάτι της «δουλειάς». Εί
.....................................ψωμι - παιδεία - ελευθερία
"Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Νίκος Μπελογιάννης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».

Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)

γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τρίτη 10 Απριλίου 2018

Συμμόρφωση χωρίς μόρφωση: Η περίπτωση του κρατούμενου απεργού πείνας Βασίλη Δημάκη



       ΔΗΛΩΣΗ Βασίλη Δημάκη |απεργού πείνας και δίψας:   

«Δηλώνω αμετακίνητος σε οτιδήποτε δίκαιο διεκδικώ, έτοιμος ακόμα και να παραδώσω πνεύμα, γιατί οποιαδήποτε άλλη εκδοχή, όπως το να σταματήσω την απεργία και να υποχωρήσω, θα με ωθούσε στο να γίνω ξανά αυτό που με τόσο κόπο ετών κατάφερα ν’ αλλάξω»

Στην 27η μέρα απεργίας πείνας και 5η απεργίας δίψας, ο κρατούμενος φοιτητής, Βασίλης Δημάκης, που διεκδικεί την πρόσβαση του στην εκπαίδευση, με επιστολή του ενημερώνει για την κατάσταση της υγείας του, ενώ απευθυνόμενος στον υπουργό Δικαιοσύνης, Σταύρο Κοντονή, αναφέρει ότι του επιστρέφει τον έπαινο που του απηύθυνε εγγράφως, διότι, όπως αναφέρει, «σε συνδυασμό με τις ενέργειες του Υπουργείου σας που κατόπιν της απονομής του τον συνόδευσαν, είναι ξεκάθαρα προσχηματικός και με εν έπαιζε».
Ο κρατούμενος φοιτητής, Βασίλης Δημάκης, που βρίσκεται ήδη σε απεργία πείνας από τις 14 Μαρτίου και τις τελευταίες 5 μέρες σε απεργία δίψας, με αίτημα τη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας με ηλεκτρονική επιτήρηση, με επιστολή του ενημερώνει για την κατάσταση που βρίσκεται, ενώ δηλώνει «αμετακίνητος σε οτιδήποτε δίκαιο» διεκδικεί.
   Αναλυτικότερα, η σχετική επιστολή του Β. Δημάκη:   

~~~~~~~
"Ο Βασιλιάς είναι Γυμνός. Σε περίπτωση που και σήμερα δεν υπάρξει απόφαση για μένα, στην 27η μέρα απεργίας πείνας και 5η μέρα απεργίας δίψας, με απώλεια σωματικού βάρους 18% (από 78.5 στα 64.5) και σάκχαρο στο 46, μιλάμε πια ανοιχτά για στοχευμένη εξόντωσή μου αριστερού προσήμου, λόγω της δράσης μου για τα δικαιώματα, την οποία ενορχηστρώνουν ευθύς εξαρχής, καθώς επιβεβαιώνεται και από τους σωφρονιστικούς κύκλους, πλέον, έως και στην οικογένειά μου, ο Ευτύχιος Φυτράκης και ο Παύλος Δουλάμης.

Οι ανωτέρω παρενέβησαν και στον Αρχιφύλακα της Φυλακής Πατρών, τον οποίον διαβεβαίωσαν δια του κ. Δουλάμη, προτού απορριφθεί το αίτημά μου για εκπαιδευτική άδεια, ότι δεν πρόκειται να πάρω το βραχιολάκι, με αποτέλεσμα να παροτρυνθώ επίμονα να κάνω αίτημα για να επιστρέψω στη Φυλακή Πατρών, απ’ όπου μετήχθη πρόσφατα στον Κορυδαλλό για να πηγαίνω στο Πανεπιστήμιό μου.
Η ύπουλη πίεση που δέχομαι να μην σπουδάσω τελικά, να απομακρυνθώ από το σωφρονισμό και την αξιοπρέπεια, είναι άνευ προηγουμένου.
Έχω καλέσει πολλάκις τον κ.Κοντονή, με αλλεπάλληλες ανοιχτές επιστολές διαμαρτυρίας για τις παθογένειες του σωφρονιστικού συστήματος και δη της εκπαίδευσης εντός του, να μας σώσει από την αγέλη των Γενικών Γραμματέων του και την επικίνδυνη ρεβανσιστική τακτική τους, που φτάνει να παρεμβαίνει έως και στα Συμβούλια που αποφασίζουν για τα δικαιώματά μου, επιβάλλοντάς τους την επιλεκτική αυθαιρεσία ως προς το πρόσωπό μου.
Σε πείσμα των συνεχών εμποδίων που μου έθετε κι εξακολουθεί σαδιστικά να μου θέτει το δήθεν σωφρονιστικό μας σύστημα και το δήθεν σεβόμενο τ’ ανθρώπινα δικαιώματα προσωπικό του, παραμένω συνεπής στις αρχές μου και συντονισμένος με την αξιοπρέπεια και τον αγώνα μου για ότι βαφτίσαμε εγγυημένο δικαίωμα και βάλαμε, εμείς οι πολίτες, πρόσωπα όπως οι εν λόγω να διασφαλίζουν.
Ο Ελληνικός λαός τους θεώρησε ελπίδα και τους τοποθέτησε στη διακυβέρνηση της χώρας, κι όχι υφαρπαγείς της ψήφου, των βιβλίων και της ελπίδας μας.
Μπορεί μέχρι αύριο να μην “τη βγάλω”, καθώς λεν οι γιατροί, παρακαλώντας με να βρέξω τα χείλη μου ή να πιω μια αμπούλα για το επικίνδυνα χαμηλό σάκχαρό μου, ή να νοσηλευτώ σε νοσοκομείο με ορό, κάτι το οποίο αρνούμαι, αλλά δηλώνω αμετακίνητος σε οτιδήποτε δίκαιο διεκδικώ, έτοιμος ακόμα και να παραδώσω πνεύμα, γιατί οποιαδήποτε άλλη εκδοχή, όπως το να σταματήσω την απεργία και να υποχωρήσω, θα με ωθούσε στο να γίνω ξανά αυτό που με τόσο κόπο ετών κατάφερα ν’ αλλάξω και που δεν πρόκειται για κανένα λόγο να εξαναγκαστώ από το Κράτος να ξαναγίνω.
Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σας επιστρέφω τον έπαινο που μου απευθύνατε εγγράφως, διότι, σε συνδυασμό με τις ενέργειες του Υπουργείου σας που κατόπιν της απονομής του τον συνόδευσαν, είναι ξεκάθαρα προσχηματικός και με ενέπαιζε".

~~~~~~~~
«Ο Βασίλης Δημάκης βρέθηκε στη φυλακή πάνω στο πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωσή του. Μεγάλωσε μέσα στη φυλακή, αφού ζει εδώ και 20 χρόνια σχεδόν ως κρατούμενος. Κάποια στιγμή βρέθηκε ανάμεσα στην αυτοκτονία, την παραβατικότητα και τη μόρφωση. Επέλεξε να διαβάσει πολύ και όντας κρατούμενος πέρασε στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.»

~~~~~~~~
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Μουργή στο TPP, με τίτλο: Συμμόρφωση χωρίς μόρφωση: Η περίπτωση του κρατούμενου απεργού πείνας Βασίλη Δημάκη:
~~~~~~~~

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης Μαθαίνουμε ότι το δικαστικό συμβούλιο ΔΕΝ συνεδρίασε ρισκάροντας άλλη μία μέρα απεργία πείνας και δίψας με την πιθανότητα ο Βασίλης Δημάκης να μην αντέξει μέχρι αύριο. Η δικηγόρος Ηλέκτρα Κούτρα, ενημερώνει: "Θα θελα πολύ να έχω μια θετική εξέλιξη να μοιραστώ μαζί σας για τον #Dimakis. Αλλά το Δικαστήριο Εκτέλεσης Ποινών (Τριμελές Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά) είπε πως δεν μπορεί σήμερα να βγάλει απόφαση -αύριο. "Αύριο είναι πολύ πιθανό να μη ζει, κι ακόμα πιο πιθανό να μην είναι πια αρτιμελής", είπα. "Ας σταματήσει τότε την απεργία", ήταν η απάντηση. Η ζωή του Βασίλη παραμένει στα χέρια του Υπουργείου Δικαιοσύνης και του Κ.Κ.Κορυδαλλού. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να πάρει απόφαση ΤΩΡΑ, ΣΗΜΕΡΑ. Να σταματήσει να παίζει με τη ζωή του ανθρώπου και με την ίδια τη Δημοκρατία".
Διαχείριση

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

Η ταράτσα της Νομικής: ένα δημοκρατικό ροδοχάραμα στο πιο βαθύ σκοτάδι

      45 Χρόνια....        
      [1973-2018 ]


22 Φλεβάρη 2018


Του Αριστομένη Συγγελάκη


Η εξέγερση της Νομικής αποτελεί μία συγκλονιστική στιγμή της σύγχρονης πολιτικής μας Ιστορίας, που σήμανε την αρχή του τέλους για τη Χούντα. Σαράντα πέντε χρόνια μετά, και παρά την έκπτωση της πολιτικής και τις περιπέτειες της δημοκρατίας στην εποχή των μνημονίων, παραμένει ένα άφθαρτο και διαχρονικό σύμβολο Αντίστασης κι Αγώνα ενάντια στη Χούντα και το φασισμό!


«Κούροι και κόρες της σπουδής

Φως ο νους η καρδιά φλόγα

Η κραυγή σας γλώσσα πύρινη κοφτερή
Τέτοιες ώρες τρανές ώρες
Μόνο εσείς και τα πουλιά τα ελεύθερα
Ξεδιπλώνετε τον άνεμο και πετάτε
με το αγέρι
Και ξεμούδιασαν και ορθώθηκαν τα κορμιά
Άρχισε το Ροδοχάραμα»  

(Γιάννης Κουτσοχέρας)]


Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, μετά από μακρά περίοδο ζυμώσεων και προπαρασκευαστικών ενεργειών (φανερών ή μυστικών), χιλιάδες φοιτητές, της Νομικής, της Φιλοσοφικής, της Φυσικομαθηματικής και άλλων σχολών, αψήφησαν την πανίσχυρη τότε Χούντα και τον διάχυτο φόβο που προκαλούσαν οι χαφιέδες, οι εκτοπίσεις, τα απάνθρωπα βασανιστήρια, η αναγκαστική στράτευση και κάθε λογής διώξεις, και κατέλαβαν τη Νομική, στο κέντρο της Αθήνας, σε μια μεγαλειώδη πράξη θάρρους και Αντίστασης ενάντια στην αισχρή, απάνθρωπη και θλιβερή ξενοκίνητη δικτατορία. Η νεολαία, για άλλη μια φορά, πήρε στα χέρια της το μέλλον του τόπου. Ήταν νωπές, άλλωστε, οι μνήμες της ΕΠΟΝ, της ΠΕΑΝ και συνολικά του έπους της Εθνικής μας Αντίστασης, καρδιά του οποίου και πρωταγωνίστρια υπήρξε η νεολαία.



Μην ξεχνάμε ότι η νεολαία, που «εισέβαλε ορμητικά στο προσκήνιο της Ιστορίας» την περίοδο της Κατοχής, ήταν αυτή που πρωταγωνίστησε και στους εθνικούς και δημοκρατικούς αγώνες της μετεμφυλιακής, ταραγμένης περιόδου: Κυπριακό, 114, 15% για την Παιδεία, Ανένδοτος Αγώνας, Ιουλιανά. Και τίποτε δεν μπορούσε να τη σταματήσει: ούτε το διαβόητο «σπουδαστικό» της ασφάλειας, ούτε η νεκρανάσταση της παρακρατικής Ε.Κ.Ο.Φ., ούτε η διάλυση των Φοιτητικών Συλλόγων και του Κ.Σ. της Ε.Φ.Ε.Ε. και ο εκτοπισμός στα ξερονήσια πρωτοπόρων μελών της ηγεσίας του Φοιτητικού Κινήματος. Ούτε, βέβαια, οι εγκάθετοι των διορισμένων από τη Χούντα διοικητικών συμβουλίων των Φοιτητικών Συλλόγων, ούτε, καν, η αναγκαστική στράτευση των ασυμβίβαστων, πρωτοπόρων φοιτητών. Δεν αποδείχθηκε ικανή να σταματήσει το φοιτητικό κίνημα ούτε η προσπάθεια αποϊδεολογικοποίησης της νεολαίας, που επιχειρούσε η Χούντα μέσω της, αμερικάνικης, ως φαίνεται, έμπνευσης, για την προώθηση των αξιών του ατομισμού, του καταναλωτισμού και του lifestyle. Οι φοιτητές αντιστέκονται στο Χειμώνα της Χούντας με μία Άνοιξη πολιτικοποίησης, στρατευμένης τέχνης, στροφής στην αγωνιστική Ιστορία του λαού μας αλλά και σύνδεσης με τις αγωνιστικές παραδόσεις όλου του κόσμου. Τα τραγούδια του Μίκη, του Λοΐζου, του Λεοντή, η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, τα κείμενα του Ρήγα, του Γληνού, του Μαρξ, του Μπρεχτ, του Γκράμσι και πολλών ακόμη σπουδαίων ανθρώπων του πνεύματος, χαλυβδώνουν την πίστη των νέων για Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Κοινωνική Δικαιοσύνη και ανυψώνουν το αγωνιστικό τους φρόνημα.



Λίγο πριν, το μήνυμα στο BBC του Γιώργου Σεφέρη την Άνοιξη του 1969 - ένα πραγματικό μανιφέστο εναντίον της δικτατορίας - και η κηδεία του τον Σεπτέμβριο του 1971 –η δεύτερη, ουσιαστικά, παλλαϊκή εκδήλωση εναντίον της Χούντας μετά την κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου το Νοέμβρη του 68 - προμηνύουν τι πρόκειται να συμβεί. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θυσία του φοιτητή Γεωλογίας και μέλους της ΕΔΗΝ Κώστα Γεωργάκη, που αυτοπυρπολήθηκε στις 19.9.1970, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, σε ένα συγκλονιστικό διάβημα διαμαρτυρίας κατά της τυραννίας. Ούτε βέβαια τον αγώνα των συμβόλων του αντιδικτατορικού αγώνα Αλέκου Παναγούλη, Σπύρου Μουστακλή, Σάκη Καράγιωργα, Περικλή Κοροβέση και πολλών άλλων ηρωικών αγωνιστών, που αντιστάθηκαν με πείσμα και ηρωισμό στην κατάλυση της δημοκρατίας και των ανθρωπιστικών αξιών από τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Αξίζει επίσης να υπογραμμισθεί ο αγώνας των Ελλήνων του εξωτερικού, φοιτητές και μεταναστών, που στο αγωνιστικό και ριζοσπαστικό κλίμα του Μάη του 1968 βρήκε θερμή υποστήριξη κυρίως στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Ιταλία, τη Γαλλία αλλά και άλλες χώρες και συντέλεσε καθοριστικά στην απονομιμοποίηση της Χούντας.
Ο αγώνας των (παράνομων) οργανώσεων της Αριστεράς (ΚΝΕ, Ρήγας, ΑΑΣΠΕ, ΠΠΣΠ, ΠΑΚ κ.α.), ο ρόλος των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα (ΦΕΑ), η παρουσία της ΕΚΙΝ, η κινητοποίηση πολιτιστικών φοιτητικών σωματείων (με ιδιαίτερη μνεία στη Φοιτητική Ένωση Κρητών, που υπό την προεδρία της Ιωάννας Καρυστιάνη επανέφερε ως όνομα του περιοδικού της τον τολμηρό τίτλο «Ξαστεριά» και έγινε κέντρο συντονισμού της δράσης του φοιτητικού κινήματος, αλλά και σύλλογοι Στεροελλαδιτών, Χίων, Ηπειρωτών κ.α) μαζί με ανένταχτους φοιτητές ανατρέπουν το κλίμα φόβου και την προσπάθεια της Χούντας να οργανώσει δήθεν δημοκρατικές εκλογές φοιτητικών συλλόγων εν όψει της επικείμενης «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος. Ο θαρραλέος και ευφυής ιεροδιάκονος Τιμόθεος Λαγουδάκης, φοιτητής της Θεολογικής Σχολής, αποκαλύπτει με αδιάσειστα στοιχεία την εκτεταμένη νοθεία της Χούντας και των φιλοχουντικών στις φοιτητικές εκλογές της 20ης Νοεμβρίου 1972 και η πύρινη ομιλία του στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών παίρνει χαρακτήρα μαζικής αντιδικτατορικής συγκέντρωσης. Ο Τιμόθεος Λαγουδάκης συνελήφθη και βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και ένα χρόνο μετά, τον Ιούνιο του 1974, χάνει τη ζωή του σε ένα περίεργο τροχαίο ατύχημα μαζί με τον συναγωνιστή του κληρικό Παντελήμονα Κατσούλη…
Η Χούντα θορυβείται από την έκρηξη των φοιτητικών αγώνων και σκληραίνει τη στάση της: καταστέλλει βίαια τις κινητοποιήσεις τους, διακόπτει, επιλεκτικά, την αναβολή στράτευσης φοιτητών, απειλεί με διαγραφή φοιτητών από τις σχολές τους. Μάταια όμως! Η σπουδάζουσα νεολαία έχει πάρει φωτιά!
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973 πραγματοποιούνται συνελεύσεις στη Φυσικομαθηματική, την Ιατρική, την Οδοντιατρική, τη Φιλοσοφική και τη Νομική με θέμα την άρση του διατάγματος για την στράτευση και την επιστροφή των φοιτητών που στρατεύτηκαν. Το μεσημέρι οι φοιτητές κατακλύζουν τη Νομική Σχολή από τα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους του κτιρίου μέχρι την ταράτσα και όσο περνά η ώρα γίνονται πολύ περισσότεροι με την προσθήκη κι άλλων φοιτητών αλλά και εργατών και άλλων πολιτών. Η Χούντα απειλεί να εισβάλλει και να αιματοκυλίσει την κατάληψη της Νομικής. Κανείς όμως δεν φεύγει! Αντίθετα, όλο και περισσότερος λαός έρχεται γύρω από το κτίριο να στηρίξει τους αγωνιζόμενους φοιτητές! Μετά από διαπραγματεύσεις Επιτροπής Κατάληψης – Πρύτανη – Αστυνομίας οι φοιτητές, αφού έλαβαν εγγυήσεις, αποχώρησαν συντεταγμένα το απόγευμα της 22ας Φεβρουαρίου στις 6 το απόγευμα. Μία αποχώρηση που εξελίχθηκε σε αντιδικτατορική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, η οποία όμως κατεστάλη βίαια από την Αστυνομία η οποία συνέλαβε εκατοντάδες φοιτητές. Ένα μήνα μετά, στις 20 Μαρτίου του 1973, η δεύτερη εξέγερση της Νομικής (λόγω αθέτησης των υποσχέσεων για άρση του νόμου αναγκαστικής στράτευσης των φοιτητών) καταπνίγεται στο αίμα… Λίγους μήνες μετά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί την κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα και δίνει ένα καίριο πλήγμα στη Χούντα.
Η ταράτσα της Νομικής σηματοδοτεί την Άνοιξη της νεολαίας, ένα δημοκρατικό ροδοχάραμα μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Δικαίως  αποτελεί ορόσημο της μαζικής λαϊκής Αντίστασης ενάντια στο τυραννικό καθεστώς της δικτατορίας. Ένα ροδοχάραμα, που το έχουμε σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, ανάγκη μέσα στο βαθύ σκοτάδι του μνημονίου, του καθημερινού μαρτυρίου του λαού μας από τη σκληρή λιτότητα, της βαθιάς εξάρτησης και του ωμού ελέγχου της χώρας από τους ξένους, της παρακμής της πολιτικής. Παρά ταύτα, είμαι αισιόδοξος! Η Ιστορία μας δείχνει το δρόμο…


__________
Ο Δρ. Αριστομένης Ι. Συγγελάκης, είναι Καθηγητής – Σύμβουλος (μέλος ΣΕΠ) στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Συγγραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.


Πηγή: tvxs

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 16 Νοέμβρη 1980: Νεκροί: Σταματία Κανελλοπούλου και Ιάκωβος Κουμής

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 16 Νοέμβρη 1980: 
Νεκροί: Σταματία Κανελλοπούλου και Ιάκωβος Κουμής
«Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη» Γ.ΡΑΛΛΗΣ*, αγόρευση στη βουλή του «μετριοπαθούς νεοδημοκράτη» πρωθυπουργού, για τους νεκρούς του Νοέμβρη – 1980).
Ο πατέρας του «μετριοπαθούς» ή «ευγενικού» /«δεν θέλω ου», Ιωάννης Δ. Ράλλης διετέλεσε συνεργάτης των γερμανών και κατοχικός πρωθυπουργός της δοσίλογης κατοχικής κυβέρνησης, 7 Απρίλη 1943- 12 Οκτώβρη 1944. Στο έργο του περιλαμβάνεται η ίδρυση και οργάνωση των ταγμάτων ασφάλειας.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση τότε, το 1980, είχε απαγορεύσει την πορεία του Πολυτεχνείου πέρα από την πλατεία Συντάγματος. Ο λόγος προφανής, να μην ενοχληθούν οι «φίλοι μας» Αμερικάνοι με την πορεία στην Πρεσβεία τους.
Η απόφαση της κυβέρνησης είχε γίνει δεκτή από την πλειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ) ενώ η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β’ Πανελλαδική) έκανε κάλεσμα για πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία.
Την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία ενάντια στην απαγόρευση οργάνωσαν η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (για πρώτη φορά μειοψηφία συνδικαλιστικού οργάνου παίρνει πολιτική πρωτοβουλία) μαζί με τις εξής πέντε οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς: ΚΚΕ (μ-λ), ΕΚΟΝ Ρ.Φ. (Β’ Πανελλαδική), Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ, ΟΣΕ, ΟΚΔΕ.
Ανταποκρίθηκαν χιλιάδες άτομα και τότε η νύχτα της 16 Νοέμβρη του 1980 μετατράπηκε σε νύχτα του «Αγίου Βαρθολομαίου». Η νύχτα της 16ης Νοεμβρίου έγινε κόλαση με δύο νεκρούς διαδηλωτές (Κουμής, Κανελλοπούλου), τουλάχιστον δύο σοβαρά τραυματισμένους από αστυνομικά περίστροφα, πολλές εκατοντάδες σπασμένα κεφάλια, συλλήψεις κ.λπ. Τα ΜΑΤ χτύπησαν σε μιά τεράστια ακτίνα γύρω από το κέντρο των Αθηνών οτιδήποτε έμψυχο έβρισκαν μπροστά τους και δεν είχε προλάβει να κρυφτεί πίσω από τα πανό των νομοταγών πολιτικών και σπουδαστικών οργανώσεων. Τα μέλη του ΚΚΕ(εσωτ), ίσως λόγω και της επαμφοτερίζουσας στάσης της ηγεσίας τους ως προς την αποδοχή ή όχι της αστυνομικής απαγόρευσης της πορείας, ακόμα θυμούνται την επιδρομή των ροπαλοφόρων και των μηχανοκίνητων μονάδων του κράτους. Το πολιτικό κλίμα είχε ανάψει για τα καλά. Η δεξιά κυβέρνηση έπνεε τα λοίσθια.
Τη νύχτα εκείνη, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια από το Περιστέρι, έπεσε αναίσθητη και αιμόφυρτη από αλλεπάλληλα χτυπήματα αστυνομικών κλομπ στην οδό Πανεπιστημίου. Μια ομάδα αστυνομικών την ξυλοκόπησε και τη χτύπησε αλύπητα στο κεφάλι και στο σώμα. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο» όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Το πόρισμα του ιατροδικαστή συγκλονίζει: 18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.
Ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής συμμετείχε στη συγκεκριμένη πορεία με τους συντρόφους του της «Επιτροπής Αυτοδιάθεσης Κύπρου». Στην Πλατεία Συντάγματος έγινε θύμα άγριας επίθεσης των ΜΑΤ, η οποία τον άφησε επί τόπου βαριά τραυματισμένο. Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Κουμής δεν είχε λάβει καν μέρος στα επεισόδια, αλλά καθόταν σε παρακείμενο καφενείο την ώρα των επεισοδίων. Ο Κουμής μεταφέρεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο και το βράδυ της Κυριακής είναι ήδη κλινικά νεκρός. Την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, κηδεύεται στην Κύπρο και αμέσως μετά πραγματοποιείται πορεία διαμαρτυρίας προς την Ελληνική Πρεσβεία της Λευκωσίας.
«Στις 22.11.1980, στη Βουλή, διεξήχθη πολύωρη συζήτηση για τις οδομαχίες, την ευθύνη και το μέλλον της Δημοκρατίας. Ο Ζίγδης πάλι ήξερε με ποιους είναι. Στην κινδυνολογία περί «εκτροπής από ύποπτα στοιχεία» που υποστήριζαν οι περισσότεροι συνάδελφοί του, ο Ζίγδης αντέτασσε τα πραγματικά περιστατικά και δεν είχε καμιά πρόθεση να συγκαλύψει τα όργανα του κράτους για το καλό της χώρας».
Στη συζήτηση από ακολούθησε στη βουλή ο Ι. Ζίγδης υπερέβη εαυτόν και δήλωσε: «Η βασική αιτία του κακού είναι ότι η κυβέρνηση διατηρεί ένα Σώμα που αποτελεί ντροπή, τα ΜΑΤ. Δεν είναι αστυνομία αυτό, αυτό είναι Σώμα ΕΣ-ΕΣ, είναι χειρότερο από την ΕΣΑ, τα μέλη του είναι κακούργοι, όχι ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κακούργοι, αλλά εκπαιδεύονται για να γίνουν κακούργοι. Τους είδα στη Ρόδο, όπου επετέθησαν εναντίον ενός λαού που έκανε μια ειρηνική παρέλαση. Επετέθησαν με τέτοια λύσσα, που δεν έχω δει ούτε στους Ιταλούς φασίστες, όταν ήμουν παιδί στη Ρόδο (…) Ας έχουμε μια ειδική συνεδρίαση για το αν μπορεί μια Δημοκρατία να διατηρεί κρατικά όργανα , τύπου ΜΑΤ. Αυτά είναι μόνο για τους Χίτλερ, μόνο για τους Μουσολίνι. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν σε μια δημοκρατική Πολιτεία».
Στην ίδια συζήτηση, ο σοσιαλιστής Παπανδρέου, αναμένοντας την εξουσία και θέλοντας να επιδείξει μετριοπάθεια και σύνεση προκειμένου να κερδίσει περισσότερες ψήφους συντηρητικών …αρκέστηκε σε υποδείξεις περί του χώρου και του χρόνου κατά τον οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις θα έπρεπε να ανοίξουν τα κεφάλια των διαδηλωτών. «Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει», έλεγε ο Ανδρέας.
Όσο για τις «διοικητικές ανακρίσεις» για το θάνατο των δύο διαδηλωτών καμία απάντηση δε δόθηκε, κανένας ένοχος δεν τιμωρήθηκε. Τα ονόματά τους κοντεύουν να ξεχαστούν στις μέρες μας, τοποθετούμενα στον τραγικό κατάλογο των νεκρών αγωνιστών για τους οποίους δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.

___________
Πηγή: http://www.inred.gr/polytexneio-16-11-1980-nekroi/
Στοιχεία αντλήθηκαν από παλιότερες αναφορές του ΙΟΥ της Ελευθεροτυπίας και από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ και το ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Εξέγερση του Πολυτεχνείου


Σαράντα τέσσερα χρόνια [1973-2017 ]

Μαζική διαδήλωση λαϊκής αντίθεσης στο δικτατορικό πολιτικό καθεστώς της Ελλάδας το 1973. 
Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Μακεδονία στις 16 Νοεμβρίου 1973 που περιγράφει το κλίμα της εποχής

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μαζική και δυναμική εκδήλωση της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών που έλαβε μέρος στην ελληνική επικράτεια τον Νοέμβριο του 1973. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές και η οποία κλιμακώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγωντας σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, ύστερα από μια σειρά γεγονότων αρχής γενομένης με την είσοδο άρματος μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου και την επαναφορά σε ισχύ του σχετικού στρατιωτικού νόμου που απαγόρευε τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.


Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σε επιστολικό δελτάριο του 1900

Αίτια
Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού, καθεστώς που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Το 1973 βρίσκει τον ηγέτη της χούνταςΓεώργιο Παπαδόπουλο, να έχει ξεκινήσει μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο σύνταγμα και εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974 για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση. Στελέχη της αντιπολίτευσης, μπόρεσαν έτσι να ξεκινήσουν πολιτική δράση ενάντια της χούντας.[1]
Η χούντα, στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πλευρά της πολιτικής, είχε αναμιχθεί στον φοιτητικό συνδικαλισμό από το 1967, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Eθνική Φοιτητική Ένωση Eλλάδας (ΕΦΕΕ).[2] Αυτές οι ενέργειες δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές, όπως τον φοιτητή Γεωλογίας Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε δημόσια το 1970 στην Γένοβα της Ιταλίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα.[3] Με αυτή την εξαίρεση, η πρώτη μαζική δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα ήρθε από τους φοιτητές στις 21 Φεβρουαρίου 1973.
Οι αναταραχές ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματά τους. Στις 13 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβίασε το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. 
Έντεκα φοιτητές συλλήφθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β)του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.[2][4]
Η εξέγερση των φοιτητών επηρεάστηκε επίσης σημαντικά και από τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του '60, και ειδικά από τα γεγονότα του Μάη του '68.[5]

Τα γεγονότα
Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του βάναυσου στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης.[6]
Οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εκδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς της Χούντας αυξήθηκαν. Κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε σημεία της επαρχίας δημιουργήθηκαν συνθήκες εξέγερσης. Από τις 14 Νοεμβρίου μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου (και πιο περιορισμένα μέχρι τις 18 Νοεμβρίου) στήθηκαν οδοφράγματα και διεξήχθησαν οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας. 
Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου, και ενώ οι διαπραγματεύσεις για ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποφασίστηκε από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρέμισε την κεντρική πύλη. 
Κατά την είσοδο του άρματος συνθλίβονται 2–3 φοιτητές που βρίσκονται πίσω από την πύλη (γεγονός «λίαν πιθανό αλλά ανεπιβεβαίωτο» σύμφωνα με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά).[7] Επίσης, από τα συντρίμμια τραυματίστηκε σοβαρά, με συντριπτικά κατάγματα στα πόδια, η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου.[8] Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές που είχαν παραμείνει στο Πολυτεχνείο, μαζεύτηκαν στο κεντρικό προαύλιο, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. 
Η πτώση της πύλης ακολουθήθηκε από την είσοδο μιας μονάδας ενόπλων στρατιωτών των ΛΟΚ που οδήγησαν τους φοιτητές, χωρίς βια, έξω από το Πολυτεχνείο, μέσω της πύλης της οδού Στουρνάρη. Οι αστυνομικές δυνάμεις που περίμεναν στα δυο πεζοδρόμια της Στουρνάρη επιτέθηκαν στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. 
Πολλοί φοιτητές βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας άνοιξαν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδίωξαν τους εξεγερθέντες. Οι εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου παρέμειναν στο πόστο τους και συνέχισαν να εκπέμπουν για 40 λεπτά μετά την έξοδο, οπότε συνελήφθησαν.[8][9]

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου




Η πρώτη λίστα με τους καταγεγραμμένους νεκρούς της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως δόθηκε σε συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε ο υφυπουργός της Χούντας Σπύρος Ζουρνατζής στις 19 Νοεμβρίου 1973, από τον προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών Δημήτρη Καψάσκη. Αναφέρονται τα ονόματα των νεκρών που είχαν νεκροτομηθεί ως το απόγευμα της Κυριακής 18 Νοεμβρίου 1973.



Στρατιώτες και αστυνομικοί έβαλαν με πραγματικά πυρά κατά πολιτών μέχρι και την επόμενη μέρα, με συνέπεια αρκετούς θανάτους στον χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα. Η πρώτη επίσημη καταγραφή τον Οκτώβριο του 1974, από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, εντόπισε 18 επίσημους ή πλήρως βεβαιωθέντες νεκρούς και 16 άγνωστους «βασίμως προκύπτοντες».[7] Ένα χρόνο αργότερα ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε προστέθηκε ακόμη ένας. Οι πρώτες δημοσιογραφικές προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα.[10] Σύμφωνα με έρευνα του Διευθυντή Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη το 2003, ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχονταν σε 23, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16.
Ο Χρήστος Λάζος υποστήριξε ότι οι νεκροί είναι 83 και ίσως περισσότεροι. Ανάμεσά τους ο 19χρονος Μιχάλης Μυρογιάννης, ο μαθητής λυκείου Διομήδης Κομνηνός και ένα πεντάχρονο αγόρι που εγκλωβίστηκε σε ανταλλαγή πυρών στου Ζωγράφου. Κατά τη δίκη των υπευθύνων της χούντας υπήρξαν μαρτυρίες για τον θάνατο πολλών πολιτών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Τέλος χιλιάδες σύμφωνα με εκτιμήσεις ήταν οι τραυματίες πολίτες.[11]

Η δίκη για τα γεγονότα
Στις 30 Δεκεμβρίου του 1975 και μετά από ακροαματική διαδικασία 2,5 μηνών και διάσκεψη 6 ημερών ενώπιον του πενταμελούς εφετείου Αθηνών, εκδόθηκε η απόφαση του δικαστηρίου το οποίο κήρυξε ένοχους τους 20 από τους 32 κατηγορούμενους, αθωώνοντας 12. Οι κύριες ποινές που επιβλήθηκαν ήταν:
Δημήτριος Ιωαννίδης (αρχηγός της ΕΣΑ την περίοδο της εξέγερσης): 7 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Γεώργιος Παπαδόπουλος (εν ενεργεία δικτάτορας την περίοδο της εξέγερσης): 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Σταύρος Βαρνάβας (αντιστράτηγος Ε.Α.): 3 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 3 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Νικόλαος Ντερτιλής (ταξίαρχος Ε.Α.): ισόβια κάθειρξη και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για ανθρωποκτονία από πρόθεση του διερχόμενου Μιχαήλ Μυρογιάννη.
Άλλοι τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί σε 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε συνολικά 12 ανθρωποκτονίες και 56 απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Άλλοι 12 κατηγορούμενοι σε μικρότερες ποινές, από 5 μήνες έως 10 χρόνια κάθειρξη για διάφορες κατηγορίες, κυρίως για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Οι ποινές κάτω του ενός έτους, ήταν εξαγοράσιμες.[12]
Συνέπειες - απόηχος
Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης, που –όπως προκύπτει από την επισκόπηση του καταλόγου των καταγεγραμμένων νεκρών– χαρακτηρίσθηκε από δολοφονίες πολιτών ακόμη και δυο μέρες μετά τη στιγμή της εισόδου του τανκ στον περίβολο του Πολυτεχνείου, με κύρια αιτία την κήρυξη στρατιωτικού νόμου, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Οκτώ ημέρες μετά τα γεγονότα, εκδηλώθηκε νέο πραξικόπημα του ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη το οποίο ανέτρεψε την σκιώδη κυβέρνηση του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, εξαφανίζοντας, παράλληλα, τις όποιες προοπτικές υπήρχαν για τη, σταδιακή έστω, φιλελευθεροποίηση του χουντικού καθεστώτος, που είχε εξαγγείλει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο τελευταίος, τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό στην οικία του στο Λαγονήσι, όπου και παρέμεινε έκτοτε, μέχρι και την πτώση του καθεστώτος, στις 24 Ιουλίου του 1974. 
Με νέο, «αφανή δικτάτορα» τον Ιωαννίδη, καθώς στην «πρωθυπουργία» ανήλθε ο οικονομολόγος Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος και στην «προεδρία» της δήθεν δημοκρατίας ο στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, η χούντα σκλήρυνε τη στάση της[13] ανακαλώντας τις αναβολές πολλών φοιτητών τους οποίους επιστράτευσε, ενώ πλήθυναν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων[14] και φιμώθηκε εκ νέου ο Τύπος. Μάλιστα, προκειμένου να εμπεδωθεί μια επίφαση δημοκρατικότητας στην κοινή γνώμη, ο δημοσιογράφος Νίκος Μαστοράκης σκηνοθέτησε μια τηλεοπτική εκπομπή, παρουσιάζοντας μερικούς φοιτητές, με τους οποίους συζήτησε (υπό την παρουσία ανδρών της ΕΑΤ-ΕΣΑ που όμως δεν εμφανίζονταν στα πλάνα) τα αίτια και την αφορμή της εξέγερσης[15].
Η ανεπιτυχής απόπειρα πραξικοπήματος του Ιωαννίδη στις 15 Ιουλίου του 1974 ενάντια στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ´ και μετέπειτα Πρόεδρο της Κύπρου, συνέπεσε με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Τα γεγονότα προκάλεσαν την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος και δήλωσαν την απαρχή της περιόδου της μεταπολίτευσης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσκλήθηκε από την αυτοεξορία του στη Γαλλία και διορίστηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδας στο πλευρό του προέδρου Γκιζίκη. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία επανήλθε και οι βουλευτικές εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 ήταν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από μια δεκαετία. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 8 Δεκεμβρίου, διεξήχθη δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος στο οποίο επικράτησε η αβασίλευτη δημοκρατία.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου υπήρξαν σταθμός στη διαμόρφωση της ταυτότητας της σύγχρονης ελληνικής Αριστεράς, από την οποία θεωρούνται ως κορυφαία εκδήλωση αυθόρμητης εξέγερσης, αντιαυταρχισμού, αντιαμερικανισμού κλπ. Ενδεικτικό στοιχείο της επιρροής τους σε ριζοσπαστικούς κύκλους είναι η επιλογή της ημερομηνίας «17 Νοέμβρη» ως ονόματος από την ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση, η οποία ξεκίνησε τη δράση της το 1975 και επί σχεδόν τρεις δεκαετίες θεωρούνταν ως η πιο επικίνδυνη τρομοκρατική ομάδα στην Ελλάδα.
Ο επίσημος εορτασμός της επετείου της εξέγερσης κάθε 17η Νοεμβρίου καθιερώθηκε το 1981, από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.[16]

Παραπομπές

 Σπύρος Σακελλαρόπουλος, «Τα αίτια της πτώσης της δικτατορίας», Ελευθεροτυπία, 20 Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007.
2,0 2,1 Sansimera.gr, «Η κατάληψη της νομικής». Ανακτήθηκε στις 11/10/2007.
 Sansimera.gr, «Βιογραφίες - Κώστας Γεωργάκης». Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007.
 Το Καποδιστριακό, «Εκδήλωση μνήμης για τα γεγονότα της Νομικής Σχολής την 21η Φεβρουαρίου», 1 Μαρτίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007.
 Πέτρος Ευθυμίου, «Μάης '68: Ο απόηχος στην Ελλάδα»[νεκρός σύνδεσμος], Το Βήμα, 10 Μαΐου 1998. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007.
Αθήνα 9.84 - Μουσείο Ραδιοφωνίας, - «Ραδιοσταθμός "Εδώ Πολυτεχνείο"». Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετημένο.
7,0 7,1 «14-10-1974: Πόρισμα Τσεβά για Πολυτεχνείο». Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2008.
8,0 8,1 Το ΒΗΜΑ onLine, «Ο στρατιώτης-οδηγός του τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρώτη φορά για το μακελειό της 17ης Νοεμβρίου 1973», 09 Νοεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007.
Βλάσης Βλασίδης, «Η πολιορκία και η επέμβαση»[νεκρός σύνδεσμος], Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007.
 ChiosNews.com, «Πρώτη επίσημη έρευνα για το Πολυτεχνείο», 16 Νοεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2007.
Χρήστος Λάζος, «Ελληνικό φοιτητικό κίνημα 1821-1973», εκδόσεις Γνώση, 1987. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007.
 Εφημερίδα Μακεδονία, 31 Δεκεμβρίου 1975, σελίδες 1 και 5.
Φαήλος Κρανιδιώτης: «Το Πολυτεχνείο είχε σαν αποτέλεσμα το δεύτερο πραξικόπημα,… που έφερε στην εξουσία μια ακόμη πιο σκληρή δικτατορία, αυτή του Ιωαννίδη…»
 "Για οχτώ μήνες, ο Ιωαννίδης επέβαλε ένα σκληρό και αδυσώπητο καθεστώς"
 "Όλη η αλήθεια για την εκπομπή-ντροπή του Μαστοράκη για το Πολυτεχνείο"
 «Ο Κωστής Κορνέτης συνθλίβει έναν μεταπολιτευτικό μύθο για το Πολυτεχνείο». LiFO.http://www.lifo.gr/articles/book_articles/119765. Ανακτήθηκε στις 2016-11-02.


Πορεία του Πολυτεχνείου (1980)

Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα: Πόρισμα Τσεβά
Το ΒΗΜΑ onLine, «1973-2003 ΦΑΚΕΛΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ TA ΑΓΝΩΣΤΑ NTOKOYMENTA», 9 Νοεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετημένο.
Sansimera.gr, «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου». Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007.
Βλάσης Βλασίδης, «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου», Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετημένο.
33η Επέτειος του Πολυτεχνείου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Πολυτεχνείο 1973[νεκρός σύνδεσμος], μονταρισμένο υλικό από το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο
Έναρξη της δίκης για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών στις φυλακές του Κορυδαλλού 16/10/1975(Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)
Καταθέσεις του πρώην Πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του αρχηγού της Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις Γεωργίου Μαύρου ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών κατά τη διάρκεια της δίκης των κατηγορουμένων για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.19/11/1975 (Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)


__________