Στη Γάζα σκοτώνουν παιδιά. Δεν είναι είδηση, δεν είναι τίτλος, δεν είναι κομμάτι της «δουλειάς». Εί

Στη Γάζα σκοτώνουν παιδιά. Δεν είναι είδηση, δεν είναι τίτλος, δεν είναι κομμάτι της «δουλειάς». Εί
.....................................ψωμι - παιδεία - ελευθερία
"Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Νίκος Μπελογιάννης
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».

Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)

γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 16 Νοέμβρη 1980: Νεκροί: Σταματία Κανελλοπούλου και Ιάκωβος Κουμής

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 16 Νοέμβρη 1980: 
Νεκροί: Σταματία Κανελλοπούλου και Ιάκωβος Κουμής
«Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη» Γ.ΡΑΛΛΗΣ*, αγόρευση στη βουλή του «μετριοπαθούς νεοδημοκράτη» πρωθυπουργού, για τους νεκρούς του Νοέμβρη – 1980).
Ο πατέρας του «μετριοπαθούς» ή «ευγενικού» /«δεν θέλω ου», Ιωάννης Δ. Ράλλης διετέλεσε συνεργάτης των γερμανών και κατοχικός πρωθυπουργός της δοσίλογης κατοχικής κυβέρνησης, 7 Απρίλη 1943- 12 Οκτώβρη 1944. Στο έργο του περιλαμβάνεται η ίδρυση και οργάνωση των ταγμάτων ασφάλειας.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση τότε, το 1980, είχε απαγορεύσει την πορεία του Πολυτεχνείου πέρα από την πλατεία Συντάγματος. Ο λόγος προφανής, να μην ενοχληθούν οι «φίλοι μας» Αμερικάνοι με την πορεία στην Πρεσβεία τους.
Η απόφαση της κυβέρνησης είχε γίνει δεκτή από την πλειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ) ενώ η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β’ Πανελλαδική) έκανε κάλεσμα για πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία.
Την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία ενάντια στην απαγόρευση οργάνωσαν η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (για πρώτη φορά μειοψηφία συνδικαλιστικού οργάνου παίρνει πολιτική πρωτοβουλία) μαζί με τις εξής πέντε οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς: ΚΚΕ (μ-λ), ΕΚΟΝ Ρ.Φ. (Β’ Πανελλαδική), Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ, ΟΣΕ, ΟΚΔΕ.
Ανταποκρίθηκαν χιλιάδες άτομα και τότε η νύχτα της 16 Νοέμβρη του 1980 μετατράπηκε σε νύχτα του «Αγίου Βαρθολομαίου». Η νύχτα της 16ης Νοεμβρίου έγινε κόλαση με δύο νεκρούς διαδηλωτές (Κουμής, Κανελλοπούλου), τουλάχιστον δύο σοβαρά τραυματισμένους από αστυνομικά περίστροφα, πολλές εκατοντάδες σπασμένα κεφάλια, συλλήψεις κ.λπ. Τα ΜΑΤ χτύπησαν σε μιά τεράστια ακτίνα γύρω από το κέντρο των Αθηνών οτιδήποτε έμψυχο έβρισκαν μπροστά τους και δεν είχε προλάβει να κρυφτεί πίσω από τα πανό των νομοταγών πολιτικών και σπουδαστικών οργανώσεων. Τα μέλη του ΚΚΕ(εσωτ), ίσως λόγω και της επαμφοτερίζουσας στάσης της ηγεσίας τους ως προς την αποδοχή ή όχι της αστυνομικής απαγόρευσης της πορείας, ακόμα θυμούνται την επιδρομή των ροπαλοφόρων και των μηχανοκίνητων μονάδων του κράτους. Το πολιτικό κλίμα είχε ανάψει για τα καλά. Η δεξιά κυβέρνηση έπνεε τα λοίσθια.
Τη νύχτα εκείνη, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια από το Περιστέρι, έπεσε αναίσθητη και αιμόφυρτη από αλλεπάλληλα χτυπήματα αστυνομικών κλομπ στην οδό Πανεπιστημίου. Μια ομάδα αστυνομικών την ξυλοκόπησε και τη χτύπησε αλύπητα στο κεφάλι και στο σώμα. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο» όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Το πόρισμα του ιατροδικαστή συγκλονίζει: 18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.
Ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής συμμετείχε στη συγκεκριμένη πορεία με τους συντρόφους του της «Επιτροπής Αυτοδιάθεσης Κύπρου». Στην Πλατεία Συντάγματος έγινε θύμα άγριας επίθεσης των ΜΑΤ, η οποία τον άφησε επί τόπου βαριά τραυματισμένο. Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Κουμής δεν είχε λάβει καν μέρος στα επεισόδια, αλλά καθόταν σε παρακείμενο καφενείο την ώρα των επεισοδίων. Ο Κουμής μεταφέρεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο και το βράδυ της Κυριακής είναι ήδη κλινικά νεκρός. Την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, κηδεύεται στην Κύπρο και αμέσως μετά πραγματοποιείται πορεία διαμαρτυρίας προς την Ελληνική Πρεσβεία της Λευκωσίας.
«Στις 22.11.1980, στη Βουλή, διεξήχθη πολύωρη συζήτηση για τις οδομαχίες, την ευθύνη και το μέλλον της Δημοκρατίας. Ο Ζίγδης πάλι ήξερε με ποιους είναι. Στην κινδυνολογία περί «εκτροπής από ύποπτα στοιχεία» που υποστήριζαν οι περισσότεροι συνάδελφοί του, ο Ζίγδης αντέτασσε τα πραγματικά περιστατικά και δεν είχε καμιά πρόθεση να συγκαλύψει τα όργανα του κράτους για το καλό της χώρας».
Στη συζήτηση από ακολούθησε στη βουλή ο Ι. Ζίγδης υπερέβη εαυτόν και δήλωσε: «Η βασική αιτία του κακού είναι ότι η κυβέρνηση διατηρεί ένα Σώμα που αποτελεί ντροπή, τα ΜΑΤ. Δεν είναι αστυνομία αυτό, αυτό είναι Σώμα ΕΣ-ΕΣ, είναι χειρότερο από την ΕΣΑ, τα μέλη του είναι κακούργοι, όχι ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κακούργοι, αλλά εκπαιδεύονται για να γίνουν κακούργοι. Τους είδα στη Ρόδο, όπου επετέθησαν εναντίον ενός λαού που έκανε μια ειρηνική παρέλαση. Επετέθησαν με τέτοια λύσσα, που δεν έχω δει ούτε στους Ιταλούς φασίστες, όταν ήμουν παιδί στη Ρόδο (…) Ας έχουμε μια ειδική συνεδρίαση για το αν μπορεί μια Δημοκρατία να διατηρεί κρατικά όργανα , τύπου ΜΑΤ. Αυτά είναι μόνο για τους Χίτλερ, μόνο για τους Μουσολίνι. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν σε μια δημοκρατική Πολιτεία».
Στην ίδια συζήτηση, ο σοσιαλιστής Παπανδρέου, αναμένοντας την εξουσία και θέλοντας να επιδείξει μετριοπάθεια και σύνεση προκειμένου να κερδίσει περισσότερες ψήφους συντηρητικών …αρκέστηκε σε υποδείξεις περί του χώρου και του χρόνου κατά τον οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις θα έπρεπε να ανοίξουν τα κεφάλια των διαδηλωτών. «Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει», έλεγε ο Ανδρέας.
Όσο για τις «διοικητικές ανακρίσεις» για το θάνατο των δύο διαδηλωτών καμία απάντηση δε δόθηκε, κανένας ένοχος δεν τιμωρήθηκε. Τα ονόματά τους κοντεύουν να ξεχαστούν στις μέρες μας, τοποθετούμενα στον τραγικό κατάλογο των νεκρών αγωνιστών για τους οποίους δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.

___________
Πηγή: http://www.inred.gr/polytexneio-16-11-1980-nekroi/
Στοιχεία αντλήθηκαν από παλιότερες αναφορές του ΙΟΥ της Ελευθεροτυπίας και από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ και το ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Εξέγερση του Πολυτεχνείου


Σαράντα τέσσερα χρόνια [1973-2017 ]

Μαζική διαδήλωση λαϊκής αντίθεσης στο δικτατορικό πολιτικό καθεστώς της Ελλάδας το 1973. 
Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Μακεδονία στις 16 Νοεμβρίου 1973 που περιγράφει το κλίμα της εποχής

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μαζική και δυναμική εκδήλωση της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών που έλαβε μέρος στην ελληνική επικράτεια τον Νοέμβριο του 1973. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές και η οποία κλιμακώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγωντας σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, ύστερα από μια σειρά γεγονότων αρχής γενομένης με την είσοδο άρματος μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου και την επαναφορά σε ισχύ του σχετικού στρατιωτικού νόμου που απαγόρευε τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.


Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σε επιστολικό δελτάριο του 1900

Αίτια
Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού, καθεστώς που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Το 1973 βρίσκει τον ηγέτη της χούνταςΓεώργιο Παπαδόπουλο, να έχει ξεκινήσει μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο σύνταγμα και εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974 για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση. Στελέχη της αντιπολίτευσης, μπόρεσαν έτσι να ξεκινήσουν πολιτική δράση ενάντια της χούντας.[1]
Η χούντα, στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πλευρά της πολιτικής, είχε αναμιχθεί στον φοιτητικό συνδικαλισμό από το 1967, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Eθνική Φοιτητική Ένωση Eλλάδας (ΕΦΕΕ).[2] Αυτές οι ενέργειες δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές, όπως τον φοιτητή Γεωλογίας Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε δημόσια το 1970 στην Γένοβα της Ιταλίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα.[3] Με αυτή την εξαίρεση, η πρώτη μαζική δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη χούντα ήρθε από τους φοιτητές στις 21 Φεβρουαρίου 1973.
Οι αναταραχές ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματά τους. Στις 13 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβίασε το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. 
Έντεκα φοιτητές συλλήφθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β)του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.[2][4]
Η εξέγερση των φοιτητών επηρεάστηκε επίσης σημαντικά και από τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του '60, και ειδικά από τα γεγονότα του Μάη του '68.[5]

Τα γεγονότα
Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του βάναυσου στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης.[6]
Οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εκδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς της Χούντας αυξήθηκαν. Κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε σημεία της επαρχίας δημιουργήθηκαν συνθήκες εξέγερσης. Από τις 14 Νοεμβρίου μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου (και πιο περιορισμένα μέχρι τις 18 Νοεμβρίου) στήθηκαν οδοφράγματα και διεξήχθησαν οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας. 
Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου, και ενώ οι διαπραγματεύσεις για ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποφασίστηκε από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρέμισε την κεντρική πύλη. 
Κατά την είσοδο του άρματος συνθλίβονται 2–3 φοιτητές που βρίσκονται πίσω από την πύλη (γεγονός «λίαν πιθανό αλλά ανεπιβεβαίωτο» σύμφωνα με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά).[7] Επίσης, από τα συντρίμμια τραυματίστηκε σοβαρά, με συντριπτικά κατάγματα στα πόδια, η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου.[8] Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές που είχαν παραμείνει στο Πολυτεχνείο, μαζεύτηκαν στο κεντρικό προαύλιο, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. 
Η πτώση της πύλης ακολουθήθηκε από την είσοδο μιας μονάδας ενόπλων στρατιωτών των ΛΟΚ που οδήγησαν τους φοιτητές, χωρίς βια, έξω από το Πολυτεχνείο, μέσω της πύλης της οδού Στουρνάρη. Οι αστυνομικές δυνάμεις που περίμεναν στα δυο πεζοδρόμια της Στουρνάρη επιτέθηκαν στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. 
Πολλοί φοιτητές βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας άνοιξαν πυρ από γειτονικές ταράτσες, ενώ άνδρες της ΚΥΠ καταδίωξαν τους εξεγερθέντες. Οι εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου παρέμειναν στο πόστο τους και συνέχισαν να εκπέμπουν για 40 λεπτά μετά την έξοδο, οπότε συνελήφθησαν.[8][9]

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου




Η πρώτη λίστα με τους καταγεγραμμένους νεκρούς της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως δόθηκε σε συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε ο υφυπουργός της Χούντας Σπύρος Ζουρνατζής στις 19 Νοεμβρίου 1973, από τον προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών Δημήτρη Καψάσκη. Αναφέρονται τα ονόματα των νεκρών που είχαν νεκροτομηθεί ως το απόγευμα της Κυριακής 18 Νοεμβρίου 1973.



Στρατιώτες και αστυνομικοί έβαλαν με πραγματικά πυρά κατά πολιτών μέχρι και την επόμενη μέρα, με συνέπεια αρκετούς θανάτους στον χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά και στην υπόλοιπη Αθήνα. Η πρώτη επίσημη καταγραφή τον Οκτώβριο του 1974, από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, εντόπισε 18 επίσημους ή πλήρως βεβαιωθέντες νεκρούς και 16 άγνωστους «βασίμως προκύπτοντες».[7] Ένα χρόνο αργότερα ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε προστέθηκε ακόμη ένας. Οι πρώτες δημοσιογραφικές προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα.[10] Σύμφωνα με έρευνα του Διευθυντή Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη το 2003, ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχονταν σε 23, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16.
Ο Χρήστος Λάζος υποστήριξε ότι οι νεκροί είναι 83 και ίσως περισσότεροι. Ανάμεσά τους ο 19χρονος Μιχάλης Μυρογιάννης, ο μαθητής λυκείου Διομήδης Κομνηνός και ένα πεντάχρονο αγόρι που εγκλωβίστηκε σε ανταλλαγή πυρών στου Ζωγράφου. Κατά τη δίκη των υπευθύνων της χούντας υπήρξαν μαρτυρίες για τον θάνατο πολλών πολιτών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Τέλος χιλιάδες σύμφωνα με εκτιμήσεις ήταν οι τραυματίες πολίτες.[11]

Η δίκη για τα γεγονότα
Στις 30 Δεκεμβρίου του 1975 και μετά από ακροαματική διαδικασία 2,5 μηνών και διάσκεψη 6 ημερών ενώπιον του πενταμελούς εφετείου Αθηνών, εκδόθηκε η απόφαση του δικαστηρίου το οποίο κήρυξε ένοχους τους 20 από τους 32 κατηγορούμενους, αθωώνοντας 12. Οι κύριες ποινές που επιβλήθηκαν ήταν:
Δημήτριος Ιωαννίδης (αρχηγός της ΕΣΑ την περίοδο της εξέγερσης): 7 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Γεώργιος Παπαδόπουλος (εν ενεργεία δικτάτορας την περίοδο της εξέγερσης): 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Σταύρος Βαρνάβας (αντιστράτηγος Ε.Α.): 3 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 3 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Νικόλαος Ντερτιλής (ταξίαρχος Ε.Α.): ισόβια κάθειρξη και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για ανθρωποκτονία από πρόθεση του διερχόμενου Μιχαήλ Μυρογιάννη.
Άλλοι τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί σε 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε συνολικά 12 ανθρωποκτονίες και 56 απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Άλλοι 12 κατηγορούμενοι σε μικρότερες ποινές, από 5 μήνες έως 10 χρόνια κάθειρξη για διάφορες κατηγορίες, κυρίως για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Οι ποινές κάτω του ενός έτους, ήταν εξαγοράσιμες.[12]
Συνέπειες - απόηχος
Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης, που –όπως προκύπτει από την επισκόπηση του καταλόγου των καταγεγραμμένων νεκρών– χαρακτηρίσθηκε από δολοφονίες πολιτών ακόμη και δυο μέρες μετά τη στιγμή της εισόδου του τανκ στον περίβολο του Πολυτεχνείου, με κύρια αιτία την κήρυξη στρατιωτικού νόμου, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Οκτώ ημέρες μετά τα γεγονότα, εκδηλώθηκε νέο πραξικόπημα του ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη το οποίο ανέτρεψε την σκιώδη κυβέρνηση του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, εξαφανίζοντας, παράλληλα, τις όποιες προοπτικές υπήρχαν για τη, σταδιακή έστω, φιλελευθεροποίηση του χουντικού καθεστώτος, που είχε εξαγγείλει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο τελευταίος, τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό στην οικία του στο Λαγονήσι, όπου και παρέμεινε έκτοτε, μέχρι και την πτώση του καθεστώτος, στις 24 Ιουλίου του 1974. 
Με νέο, «αφανή δικτάτορα» τον Ιωαννίδη, καθώς στην «πρωθυπουργία» ανήλθε ο οικονομολόγος Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος και στην «προεδρία» της δήθεν δημοκρατίας ο στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, η χούντα σκλήρυνε τη στάση της[13] ανακαλώντας τις αναβολές πολλών φοιτητών τους οποίους επιστράτευσε, ενώ πλήθυναν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων[14] και φιμώθηκε εκ νέου ο Τύπος. Μάλιστα, προκειμένου να εμπεδωθεί μια επίφαση δημοκρατικότητας στην κοινή γνώμη, ο δημοσιογράφος Νίκος Μαστοράκης σκηνοθέτησε μια τηλεοπτική εκπομπή, παρουσιάζοντας μερικούς φοιτητές, με τους οποίους συζήτησε (υπό την παρουσία ανδρών της ΕΑΤ-ΕΣΑ που όμως δεν εμφανίζονταν στα πλάνα) τα αίτια και την αφορμή της εξέγερσης[15].
Η ανεπιτυχής απόπειρα πραξικοπήματος του Ιωαννίδη στις 15 Ιουλίου του 1974 ενάντια στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ´ και μετέπειτα Πρόεδρο της Κύπρου, συνέπεσε με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Τα γεγονότα προκάλεσαν την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος και δήλωσαν την απαρχή της περιόδου της μεταπολίτευσης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσκλήθηκε από την αυτοεξορία του στη Γαλλία και διορίστηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδας στο πλευρό του προέδρου Γκιζίκη. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία επανήλθε και οι βουλευτικές εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 ήταν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από μια δεκαετία. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 8 Δεκεμβρίου, διεξήχθη δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος στο οποίο επικράτησε η αβασίλευτη δημοκρατία.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου υπήρξαν σταθμός στη διαμόρφωση της ταυτότητας της σύγχρονης ελληνικής Αριστεράς, από την οποία θεωρούνται ως κορυφαία εκδήλωση αυθόρμητης εξέγερσης, αντιαυταρχισμού, αντιαμερικανισμού κλπ. Ενδεικτικό στοιχείο της επιρροής τους σε ριζοσπαστικούς κύκλους είναι η επιλογή της ημερομηνίας «17 Νοέμβρη» ως ονόματος από την ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση, η οποία ξεκίνησε τη δράση της το 1975 και επί σχεδόν τρεις δεκαετίες θεωρούνταν ως η πιο επικίνδυνη τρομοκρατική ομάδα στην Ελλάδα.
Ο επίσημος εορτασμός της επετείου της εξέγερσης κάθε 17η Νοεμβρίου καθιερώθηκε το 1981, από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.[16]

Παραπομπές

 Σπύρος Σακελλαρόπουλος, «Τα αίτια της πτώσης της δικτατορίας», Ελευθεροτυπία, 20 Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007.
2,0 2,1 Sansimera.gr, «Η κατάληψη της νομικής». Ανακτήθηκε στις 11/10/2007.
 Sansimera.gr, «Βιογραφίες - Κώστας Γεωργάκης». Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007.
 Το Καποδιστριακό, «Εκδήλωση μνήμης για τα γεγονότα της Νομικής Σχολής την 21η Φεβρουαρίου», 1 Μαρτίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007.
 Πέτρος Ευθυμίου, «Μάης '68: Ο απόηχος στην Ελλάδα»[νεκρός σύνδεσμος], Το Βήμα, 10 Μαΐου 1998. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007.
Αθήνα 9.84 - Μουσείο Ραδιοφωνίας, - «Ραδιοσταθμός "Εδώ Πολυτεχνείο"». Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετημένο.
7,0 7,1 «14-10-1974: Πόρισμα Τσεβά για Πολυτεχνείο». Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2008.
8,0 8,1 Το ΒΗΜΑ onLine, «Ο στρατιώτης-οδηγός του τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρώτη φορά για το μακελειό της 17ης Νοεμβρίου 1973», 09 Νοεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007.
Βλάσης Βλασίδης, «Η πολιορκία και η επέμβαση»[νεκρός σύνδεσμος], Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007.
 ChiosNews.com, «Πρώτη επίσημη έρευνα για το Πολυτεχνείο», 16 Νοεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2007.
Χρήστος Λάζος, «Ελληνικό φοιτητικό κίνημα 1821-1973», εκδόσεις Γνώση, 1987. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007.
 Εφημερίδα Μακεδονία, 31 Δεκεμβρίου 1975, σελίδες 1 και 5.
Φαήλος Κρανιδιώτης: «Το Πολυτεχνείο είχε σαν αποτέλεσμα το δεύτερο πραξικόπημα,… που έφερε στην εξουσία μια ακόμη πιο σκληρή δικτατορία, αυτή του Ιωαννίδη…»
 "Για οχτώ μήνες, ο Ιωαννίδης επέβαλε ένα σκληρό και αδυσώπητο καθεστώς"
 "Όλη η αλήθεια για την εκπομπή-ντροπή του Μαστοράκη για το Πολυτεχνείο"
 «Ο Κωστής Κορνέτης συνθλίβει έναν μεταπολιτευτικό μύθο για το Πολυτεχνείο». LiFO.http://www.lifo.gr/articles/book_articles/119765. Ανακτήθηκε στις 2016-11-02.


Πορεία του Πολυτεχνείου (1980)

Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα: Πόρισμα Τσεβά
Το ΒΗΜΑ onLine, «1973-2003 ΦΑΚΕΛΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ TA ΑΓΝΩΣΤΑ NTOKOYMENTA», 9 Νοεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετημένο.
Sansimera.gr, «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου». Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007.
Βλάσης Βλασίδης, «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου», Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2007. Αρχειοθετημένο.
33η Επέτειος του Πολυτεχνείου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Πολυτεχνείο 1973[νεκρός σύνδεσμος], μονταρισμένο υλικό από το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο
Έναρξη της δίκης για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών στις φυλακές του Κορυδαλλού 16/10/1975(Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)
Καταθέσεις του πρώην Πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του αρχηγού της Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις Γεωργίου Μαύρου ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών κατά τη διάρκεια της δίκης των κατηγορουμένων για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.19/11/1975 (Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)


__________

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

Ένωσαν τις φωνές τους για να δικαιωθεί η Ηριάννα

111.jpg

Ρεμπέτικη τετράς (από αριστερά): Μυστακίδης, Παπακωνσταντίνου, Αγγελάκας και Αποστολάκης | «Εφ.Συν.»
*
Πάνω από 30.000 άνθρωποι έδωσαν το «παρών» στη μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης για την Ηριάννα στο πάρκο Γουδή, η οποία παραμένει φυλακισμένη μετά την κάθειρξη 13 ετών που της επιβλήθηκε με μοναδικό στοιχείο ένα υποτιθέμενο αποτύπωμα.
Η ανταπόκριση των πολιτών ξεπέρασε κάθε προσδοκία χθες βράδυ. Γι’ αυτό ένα μέρος των εσόδων θα διατεθεί για τα δικαστικά έξοδα, τα οποία υπερκαλύφθηκαν, και τα υπόλοιπα χρήματα θα δοθούν σε πρόσφυγες και κρατούμενους.
Ανάμεσα στα τραγούδια το πλήθος φώναζε συνθήματα με κεντρικό «To πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά». «Ποιων η δικαιοσύνη το δίκιο θα δικάσει, «Κάτω τα χέρια από τις ζωές μας», «Εμείς επιλέγουμε με ποιους θα ζήσουμε», «Ενάντια στην ποινικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και στο καθεστώς εξαίρεσης» έγραφαν τα πανό.
Κορυφαία στιγμή της συγκλονιστικής βραδιάς ήταν η σύμπραξη των Γιάννη Αγγελάκα, Θανάση Παπακωνσταντίνου,  Δημήτρη Αποστολάκη και Δημήτρη Μυστακίδη. Η εξαιρετική τετράς έπαιξε ρεμπέτικα γιατί αυτά, όπως και η Ηριάννα, «κυνηγήθηκαν από τις δομές εξουσίας», είπε ο Θανάσης.
Έτσι είχαμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε να ερμηνεύουν Μάρκο Βαμβακάρη, «Όσοι γινούν πρωθυπουργοί», «Τα μπλε παράθυρα», «Βεργούλες», και Ανέστη Δελιά: «Ο πόνος του πρεζάκια». Στη συνέχεια βέβαια ο Παπακωνσταντίνου δεν γινόταν να μην πει τον «Πεχλιβάνη» και ο Αγγελάκας το «Όταν χαράζει».
Ιδιαίτερα μοναδική ήταν εμφάνιση του μεγάλου Μανού Τσάο, όπως ήταν αναμενόμενο. Μόνος με την κιθάρα τραγούδησε για την κακιά ζωή (Mala Vida), περισσότερο για την «ελευθερία» (Libertad) και πολλά άλλα κομμάτια του, όπως τα Clandestino και Me Llaman Calle. Ο Γάλλος τραγουδιστής και μουσικός μετέφερε μήνυμα συμπαράστασης από την πατρίδα του στην Ηριάννα και ευχαρίστησε επανειλημμένα την Αθήνα. 
Τη μαραθώνια συναυλία, η οποία άρχισε στις 8 το βράδυ για να τελειώσει στις 3 τα ξημερώματα, άνοιξε ο εξαιρετικός Σπύρος Γραμμένος δίνοντας την εκκίνηση για μια βραδιά γεμάτη με τη δύναμη των τραγουδιών των καλλιτεχνών, που συμμετείχαν αφιλοκερδώς.
Τη σκυτάλη πήρε ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος επέλεξε για αρχή το Τρένο στην κορυφογραμμή σε μουσική του Μπομπ Ντίλαν και στίχους δικούς του λέγοντας ότι του θυμίζει την υπόθεση της Ηριάννας. Στη συνέχεια «αφιέρωσε» την «υβρεοπομπή» στο παραδικαστικό κύκλωμα, είπε το «Γυφτάκι» του Τζίμη Πανούση και τα δικά του αγαπημένα, όπως «Ο καθρέφτης», «Θέλω να σε ξεπεράσω» και «Εκείνη». Τραγούδησε, δε, α καπέλα τα εξής λόγια:
«Ακόμα υπάρχουν λέξεις όπως δημοκρατία, ανθρωπισμός, ισότης, κράτος κοινωνικό … Κι αυτό το ψέλλισμα είν' το μόνο που δε θα σβήσει / Όταν κι ο νέος μας δυνάστης θα 'ναι νεκρός / θα γίνει λέξεις και θα στήσει ξανά τη φύση / Ν' αστράψει μες στα ποιήματά του ο ουρανός». 
Ακολούθησαν οι δυναμικοί Social Waste με το Hip Hop της Μεσογείου, τη γιορτή της ουτοπίας και το «Θα τον αλλάξουμε εμείς» τον σάπιο κόσμο. Το τελευταίο κομμάτι ξεκινάει με τον (ηχογραφημένο για τις ανάγκες τις συναυλίας) λαουτιέρη Γιάγκο Χαιρέτη να λέει «νιώθω στις φτέρνες μου ξανά του Ροσινάντε τα πλευρά» και αναφέρεται στους Ζαπάτα και Άλι, αλλά και στις δολοφονίες του Φύσσα και του Αλιέντε.
Το συγκρότημα από το Ηράκλειο της Κρήτης αφιέρωσε το κομμάτι «Θα 'τανε δε θα 'ταν 15» στη μνήμη του Μπερκίν Ελβάν, που σκοτώθηκε σε διαδήλωση του 2014 στο Γκεζί της Τουρκίας. Ακόμη, οι SW τραγούδησαν «Του Άρη»: «Θα μιλήσουμε για κείνους που πουλήσαν τον ΕΛΑΣ σου / κι έπειτα ξεπουλήσανε και τούτο το χώμα /κι όμως τα σόγια τους μας κυβερνάνε ακόμα» και «Του Χρόνη»: «Και το κλειδί θα είναι κάτω απ’ το γεράνι / Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία /όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία (…) Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς αλλά εγώ πώς να ξεχάσω, την παρανομία και την απεργία, την απομόνωση».
Στη συνέχεια η Ματούλα Ζαμάνη ερμήνευσε, μεταξύ άλλων, δημιουργίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου: «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι», «Ο Τρυγητής» και φυσικά το «Αερικό». Χαρακτηριστική στιγμή της βραδιάς όταν οι χιλιάδες φωνές ενώθηκαν στο ρεφρέν:
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει.
Νωρίτερα, μαζί με τον Δημήτρη Μυστακίδη έπαιξε επίσης το παραδοσιακό «Θεέ μου μεγαλοδύναμε». Η χειμαρρώδης καλλιτέχνιδα μας είχε μία έκπληξη, όπως συνηθίζει, με τον Εισβολέα και την ίδια να λένε τη «Μπανιστηρτζού».
_____________

Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Τα φετινά θέματα στη Γαλλία για το Μπακαλορεά (τελικές εξετάσεις για το αντίστοιχο του δικού μας απολυτηρίου Λυκείου



Στη Γαλλία οι μαθητές όλων των κατευθύνσεων εξετάζονται στη Φιλοσοφία για το Μπακαλορεά (τελικές εξετάσεις για το αντίστοιχο του δικού μας απολυτηρίου Λυκείου που οργανώνονται όπως οι Πανελλαδικές).
Τα φετινά θέματα για κάθε μία από τις κατευθύνσεις (ελεύθερη απόδοση):
Α' κατεύθυνση: 
1. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας είναι και υπεράσπιση των συμφερόντων μας;
2. Μπορούμε να απελευθερωθούμε από την παράδοσή μας;
3. Κείμενο του Μ. Φουκώ ("Εν τέλει, η ζωή σημαίνει να μπορείς να κάνεις λάθος").
Β' κατεύθυνση:
1. Η λογική μπορεί να κυριαρχεί στα πάντα;
2. Ένα έργο τέχνης είναι απαραίτητα ωραίο;
3. Κείμενο πολιτικής φιλοσοφίας του Χομπς.
Γ' κατεύθυνση:
1. Αρκεί να παρατηρούμε για να γνωρίζουμε;
2. Ό,τι έχω δικαίωμα να κάνω είναι και δίκαιο;
3. Κείμενο του Ρουσώ για τη σχέση ανθρώπου και φύσης.
Δ' κατεύθυνση:
1. Υπάρχει κακή χρήση της λογικής;
2. Για να βρούμε την ευτυχία πρέπει να την αναζητήσουμε;
3. Κείμενο του Ντυρκέμ ("βλέπουμε τι θα απέμενε από τον άνθρωπο αν του αφαιρούσαμε όλα αυτά τα οποία έχει από την κοινωνία: θα έπεφτε στο επίπεδο του ζώου").