Του Αλέξανδρου Ζαχιώτη*
Οι αναφορές που γίνονται το τελευταίο διάστημα στη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ από διάφορα κυρίαρχα μέσα παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Κάτω από την επιφάνεια ειρωνικών σχολίων, χυδαιοτήτων, επιθέσεων της μονταζιέρας κι άλλων συναφών, η αντιμετώπιση της νεολαίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιας πολιτικής οργάνωσης που καθόλου δε μοιάζει με τέτοια μάλιστα, βρίσκει τη συνισταμένη της σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ματαιοδοξία της επανάστασης»: μια επίμονη προσπάθεια να μας πείσουν πως όλη η «ενοχλητική» κινηματική δραστηριότητά κι η ριζοσπαστική πολιτική τοποθέτηση αυτής της οργάνωσης είναι ένα καλοστημένο κόλπο και μια κακοστημένη φάρσα μαζί.
Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σαν Ιανός: από τη μία διαθέτει τα «μωρά του Αλέξη», όμορφα κορίτσια πλήρως συμβιβασμένα με το ρόλο τους μες στην κοινωνία (να είναι τα «μωρά» ενός ισχυρού άνδρα – ρόλο που οι άνδρες της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ υποκριτικά αρνούνται για τον εαυτό τους, σύμφωνα με το Δημήτρη Δανίκα) κι από την άλλη διαθέτει τον «αφάνα φοιτητή», που με την επαναστατική του εμφάνιση, απλώς αναπαράγει τα αιώνια κλισέ της επαναστατικής μυθοπλασίας, τουλάχιστον σ’ επίπεδο εικόνας, με την αφάνα του, την ντουντούκα του και την υψωμένη του γροθιά.
Αυτά στο επίπεδο της εικόνας, όπου το κόλπο έχει στηθεί καλά. Γιατί στο επίπεδο του λόγου περνάμε στη φάρσα, καθώς η νεολαία μοιάζει τελείως «παραστρατημένη» με το να υπερασπίζεται μετανάστες και αναρχικούς τρομοκράτες, να φαντασιώνεται εφόδους στον ουρανό, σαν κακό ριμέικ του Κουφοντίνα (;), σύμφωνα με το Στέφανο Κασιμάτη της Καθημερινήςκι άλλα τέτοια κωμικοτραγικά. Πάλι καλά που ο Σταύρος Θεοδωράκης «έσωσε το κύρος της» με το να κάνει την πάρα πολύ εύστοχη παρατήρηση πως οι φοιτητές της νεολαίας είναι πλήρως συνειδητοποιημένοι για το πολιτικό τους καθήκον, ώστε τη στιγμή που τρώνε ξύλο αγωνιούν για το πραγματικό ζητούμενο, δηλαδή το βουλευτή που είναι μαζί τους κι ότι αυτό συνεπάγεται.
Πίσω απ’ όλες αυτές τις, περισσότερο ή λιγότερο χυδαίες, ασυναρτησίες κρύβεται μια πραγματική αδιαλλαξία όλων αυτών των απολογητών του συστήματος, να συμβιβαστούν με οτιδήποτε δε φαίνεται να χωρά στα μέτρα τους. Κοινή συλλογιστική τους συνισταμένη είναι η εμπεδωμένη απόρριψη κάθε δυνατότητας ανατροπής, η «ματαιοδοξία της επανάστασης», η αντίληψη ότι τα πάντα τα έχουμε δει κι άρα μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε και να τα κατατάξουμε στον ατέρμονα κύκλο των ανούσιων προσπαθειών ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Αυτή η στάση είναι καθόλα δικαιολογήσιμη. Είναι αποτέλεσμα του δεσίματος που έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι με την κυρίαρχη ιδεολογία, δέσιμο βαθιά ιδεολογικό κι αυτό, με όλη την υλικότητα που έχει η ιδεολογία. Δέσιμο που στενεύει κάθε δυνατότητα κριτικής ματιάς στα πράγματα: οι ίδιοι άνθρωποι που οικτίρουν την ελαφρομυαλιά των «νεόκοπων επαναστατών» της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, αποπνέουν με τη γραφή τους ένα φανατισμό πλήρως αναντίστοιχο της ψυχραιμίας την οποία επικαλούνται.
Απ’ όλους αυτούς, εκτιμώ ότι τουλάχιστον ο Δημήτρης Δανίκας θα έχει υπόψιν του το αριστούργημα του Billy Wielder, τη Λεωφόρο της Δύσης. Σε αυτή λοιπόν την ταινία, το τραγικό πρόσωπο καθόλου δεν είναι ο νεαρός δημοσιογράφος με το άδοξο τέλος. Το πραγματικά τραγικό πρόσωπο είναι η Gloria Swanson, στο ρόλο της ξεπεσμένης πρώην κινηματογραφικής σταρ, που καταδικάζει το σινεμά ότι έγινε «πολύ μικρό για να τη χωρέσει», και που τη στιγμή που ετοιμάζεται για το κοντινό της, ο φακός, αργά αλλά σταθερά, απομακρύνεται απ’ αυτήν.
Με την ίδια λοιπόν έννοια, τα τραγικά πρόσωπα των στιγμιοτύπων των τελευταίων ημερών δεν είναι οι επιζώντες μετανάστες από το έγκλημα στο Φαρμακονήσι, δεν είναι οι μαζικά προσαχθέντες φοιτητές της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο σύντροφός μας που συνελήφθη. Η πραγματικά επαναστατική κίνηση είναι εκείνη που ξεριζώνει τ’ αυτονότητα της παλιάς κοινωνίας για να βάλει στη θέση τους τ’ αυτονόητα του κόσμου που έρχεται. Όσο πιο βαθιά στερεωμένα είναι αυτά τ’ αυτονόητα που προσπαθεί να ξεριζώσει, τόσο περισσότερος κόπος χρειάζεται. Αλλά αυτός ο κόπος δεν έχει τίποτα το τραγικό πάνω του. Αντίθετα, ο κόπος των διανοούμενων (;) και των γραφιάδων της κυρίαρχης ιδεολογίας να μας πείσουν ότι τίποτα δε θ’ αλλάξει ποτέ, έχει όλη την τραγικότητα της αναντιστοιχίας κάποιου με την εποχή που ζει. Την τραγικότητα της μάταιης προσπάθειας να πείσει και τους υπόλοιπους ότι δεν είναι αυτός που έχει μείνει πίσω, αλλά οι άλλοι που τό ΄χουν χάσει και νομίζουν ότι μπορούν να τον προσπεράσουν.
Η φωτογραφία είναι του Άγγελου Καλοδούκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου